دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

این درد نهان‌سوز، نهفتن نتوانم


تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

من مست چنانم که شنفتن نتوانم


شادم به خیال تو چو مهتاب، شبانگاه

گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم


چون پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار

گامی به سر کوی تو رفتن نتوانم


دور از تو، من سوخته در دامن شبها

چون شمع سحر، یک مژه خفتن نتوانم  **


فریاد ز بی‌مهریت ای گل که در این باغ

چون غنچه پاییز، شکفتن نتوانم


ای چشم سخنگوی، تو بشنو ز نگاهم

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم


شفیع کدکنی